1. Home
2. Blog
3. Dit ver-ont-rust mij !

Dit ver-ont-rust mij !

11/09/2020 - 08:45

Ik had mij mijn vrijdagochtend anders voorgesteld. Wat gebeurde hakte er bij mij diep in. Het lijkt banaal en moet ik mij daar eigenlijk druk in maken ? Maar het haalde in één klap de rust uit mijn lijf en ik ervaarde een overspoeling van verdriet.  

Er werd van school gevraagd kleurrijke kledij aan te doen omdat er een startmoment buiten met heel de school zou doorgaan. Onze zoon die in het vierde leerjaar zit heeft zo'n kleurrijk kostuumpje en dit leek het ideale moment om dit te dragen. We rijden fietsend en fluitend naar de schoolpoort en hij blokkeert aan de schoolpoort. Ik zie de twijfel in zijn ogen en vraag wat er gebeurt. Ik krijg een opsomming van gedachten: " Ze zullen met mij lachen, mijn kostuum is kinderachtig, wat zullen ze niet denken, alle kinderen die nu passeren hebben grijze en zwarte kleren aan, ik ga mij belachelijk maken ..."
" Kasper, eigenlijk maakt het toch niet uit wat de 'anderen' van je zeggen of denken ? "

Op dat moment passeert er een oudere leerling die vraagt "Ah, is het pyjamadag vandaag ? " Nou ja, dank je universum, dat helpt enorm !

Ik maak de vergelijking. " Kasper, je weet dat ik op de parking aan school geen mondmasker aandoe*. Er zijn ook heel veel mensen die daar 'iets' van denken." Maar ik begrijp Kasper. In je eigen kracht gaan staan en blikken en woorden trotseren van anderen die blijkbaar een andere waarheid hebben dan jezelf is zelfs als volwassene geen evidentie.

*In de schoolafspraken staat 'mondmasker verplicht voor volwassenen OP het schoolterrein'. Als ik afstand kan houden wachtend op een ruime parking primeert mijn gezond verstand. Dan trakteer ik mijn lichaam liever op een gezonde dosis zuurstof. De eerste schooldag al werd ik aangesproken dat ik weinig respect had ten opzichte van de leerkrachten die verplicht het masker moeten dragen en ik zie blikken. Maar 'meedoen' omdat het nu eenmaal is wat 'sociaal' verwacht wordt en omdat iedereen het doet -ook al hoeft dat dus niet volgens de gevraagde afspraken- is voor mij geen doorslaggevende reden. Dan ben ik blij dat ik wél genoeg in mijn eigen kracht sta.

Ik voel boosheid opkomen naar Kasper toe omdat hij geen beslissing neemt, maar adem en vraag in alle rust waar hij zich best bij zou voelen op dit moment ? We fietsen naar huis, Kasper wenend en ik niet meer fluitend. Vragende blikken van juffen die we voorbijrijden. Geen uitleg. Tijdens het thuis omkleden hoor ik Kasper deze woorden herhalen: " ik wil het kostuum wel aandoen, maar ik kán het niet ". Tijd bieden om tot rust te komen, Bachbloesems innemen, even bewust ademen, een dikke knuffel en terug naar school.

Dit ver-ont-rust mij ! Dit brengt mij ver van mijn rust. Hoe kunnen Kasper zijn gedachten over hoe de anderen over hem denken hem tot de beslissing brengen terug naar huis te gaan om zijn cool kleurrijk kostuum te gaan wisselen voor wat als 'gewone' kleren worden gezien ? Wat zijn 'gewone' kleren eigenlijk ? Wat is 'gewoon' ? Wat is 'normaal' ?

Het verontrust mij dat kleren die blijkbaar worden gezien als iets 'afwijkend' van 'normaal' zelfs bij kinderen zorgen voor blikken en commentaar. Die hardheid verontrust mij.

Ik wens dat Kasper mag groeien. Dat ik hem kan leren om mensen te ontwapenen door humor te gebruiken als 'tegenaanval' en door in je eigen kracht te blijven staan. Zodat hij op een dag aan diezelfde jongen zegt " Ja, ik heb mijn pyjama aan en trouwens, heerlijk geslapen deze nacht "

Ik wens dat Kasper die ruggengraat, dat innerlijk kompas, dat fundament mag vinden en zich erdoor laat leiden...

Ik wens dat Kasper zijn leven niet zomaar leeft zoals anderen dat verwachten...

Ik wens dat het grijs en zwart weer wat meer door kleur mag vervangen worden...

Ik wens dat we met zijn allen wat zachter mogen worden...

Ik wens dat we stilaan inzien dat mensen naar beneden halen de wereld geen stap vooruit brengt...

Ik wens dat we leren mekaars waarheid te respecteren. Er is geen goed of fout, er is een goed of fout voor jou of mij...

Ik wens dat meer en meer mensen wakker worden...

En nu ga ik mijn bloemen-salopet gaan aantrekken.
Een kleurrijke dag gewenst !
Maaike Devos