1. Home
2. Blog
3. Locatie Steenbeekbos: in één tel verkrampt heel mijn lichaam

Locatie Steenbeekbos: in één tel verkrampt heel mijn lichaam

23/08/2019 - 15:04

Zou 'mijn' boom er nog staan ? Voor wie moest twijfelen aan het feit dat emoties en gedachten een rechtstreekse fysieke impact op het lichaam kunnen hebben, illustreer ik dit graag met een verdrietige ontdekking vandaag tijdens mijn tempoloopje in de broeierige hitte.

Met man Mathias die in een intensieve basketbalvoorbereiding zit en de rest van het gezinsleven, mag ik blij zijn dat ik overdag mijn sportmoment kan inplannen. Zo ook deze middag. In plaats van eerst te eten na afspraken, ga ik lopen van 13u tot 14u. Zoals gezegd loop ik graag op gevoel en ik ben niet echt een tempomens. Omdat er in mijn 'schema' 10 km voluit staat besluit ik daar toch meer inspanning voor te doen dan anders.

Ik moet er even bij vertellen dat er nog een blog op mijn gsm ingesproken staat die ik normaal vandaag ging uitschrijven. Mijn loopschema en mijn huidige manier van eten namelijk zoveel mogelijk 'keto' komen hierbij aan bod. Toch maak ik eerst werk van deze. Het is nodig om mijn colère uit mijn lijf te schrijven...

Tempo maken gaat goed. Ik verras mezelf en zelfs met de helse temperatuur hou ik vol. Na 6 km laat ik een soort ritme toe om tempo te houden in schaduwstukjes en te recupereren in zon. Meer zon dan schaduw, dus algemeen daalt tempo tot mijn 'normale' tempo. Luisteren naar mijn lichaam geeft altijd de doorslag.

Ik loop de dodelijke helling op aan de achterkant van Steenbeekbos. Zelfs een stukje achterwaarts, ideaal om de kuiten even te ontspannen bij helling en blij om schaduw in het bos. Steenbeekbos is dikwijls een vast stukje in mijn looplussen. Je kan er nog enkele baantjes doen in het bos zelf en op één bepaalde plek stop ik vaak om even te mediteren. Slechts na tal van loopjes daar viel één prachtige boom mij op. Het werd 'mijn' boom. Ik verheug me er op even naast 'mijn' boom te staan, te genieten van opgaan in de natuur en gewoon te ademen en dan...

In één tel verkrampt mijn hele lichaam... op de plaats waar ik altijd het wegje in loop staat een kraan en al een heleboel bomen zijn verdwenen. Ik vloek luid. Gedachten schieten door mijn hoofd. Wat gaan ze hier doen ? Een huis bouwen ? Een uitbreiding van een huis ? Beslist de gemeente dit dan ? Kan bos weghakken eigenlijk zomaar als je daar genoeg geld voor neerlegt ? Even heb ik de illusie dat het misschien nodig was omwille van ziektes bij bomen, weet ik veel, maar ik voel vooral kwaadheid, machteloosheid in heel mijn lijf. Meteen uit zich dat fysiek. Voor wie nog twijfelde dat emoties en gedachten wel degelijk een rechtstreekse impact hebben op het lichaam.

Ik loop door aan een traag tempo. Mijn lichaam schreeuwt tegen me, mijn kuiten verkrampen, mijn benen zijn zwaar, er zit nog weinig kadans in mijn lichaam. Ondertussen is kwaadheid veranderd in een eerder verdrietig gevoel. Alle dieren, vogels, geluiden en energie die ik daar op die plek gevoeld heb BAM ! WEG ! In wellicht niet meer dan een paar tellen... Vol waarom-vragen ga ik achter de laptop zitten en ik blijf hangen bij die éne vraag... ZOU 'MIJN' BOOM ER NOG STAAN ?

Zijn er dan geen andere mensen uit Sint-Eloois-Winkel en aanpalende gemeentes die nog gingen wandelen tussen de bomen in 't Steenbeekbos via datzelfde straatje ? Maak ik me belachelijk -waar ik me uiteraard niets van aantrek, anders publiceerde ik deze blog uiteraard niet openbaar- dat dit bij mij zo diep gaat ?

In de leegte staar ik naar mijn laptopscherm. Een gevoel overheerst dat ik me wel heel snel 'gewonnen' geef omdat mijn gedachtes al alternatieven zoeken om dit 'verlies' in de toekomst op te vangen. Tips van lezers met een stukje bos hebben waar ik af en toe eens zonder storen mag doorlopen zijn erg welkom.