1. Home
2. Blog
3. Loopt jouw ego mee met jou ?

Loopt jouw ego mee met jou ?

13/08/2019 - 23:13

Ja, ik train voor een marathon en nee, ik weet eigenlijk nog niet of ik wel zal deelnemen. Ego versus proces. Hoe het in theorie allemaal zo helder is, maar in praktijk soms anders naar voor komt mocht ik vorig weekend ervaren tijdens de Dodentocht in Bornem.

Dáár word ik nu eens vrolijk van op een maandagochtend om 8u: een loopje naar een plek die ik toch al vrij goed ken en dan ontdek je plots een nieuw wegje ernaartoe waardoor ik nóg langer in het groen loop. Instant geluk ! Mijn man vroeg mij dit weekend wanneer mijn marathon nu eigenlijk doorgaat ? Ik lach even wat groen, want het is helemaal geen evidentie om genoeg ruimte in te nemen voor mezelf om te gaan lopen. Maandagochtend als voorbeeld. Dochter Siska gaat spelen/slapen bij vriendinnetje en er komt een maatje spelen/slapen voor onze zoon. Ik afgesproken met vriendin 's middags, maar manlief wil boodschappen doen zonder de twee kastaards. Zondagavond wekker zetten dus, want ik voel al dat dat loopje er anders weer niet van komt. ' Wanneer is die marathon nu ?'

Eigenlijk weet ik zelfs niet of ik de wedstrijd wel zal meedoen. Wie de visie van Fundament al een beetje heeft kunnen volgen weet dat ik graag verkondig dat het proces het boeiendste is en het resultaat op de eventuele wedstrijd zelf bijzaak. In theorie klopt dat voor mij volledig. Binnen het tienwekenprogramma Flowrunning geef ik ook altijd mee dat het proces van in beweging komen voor mij veel belangrijker lijkt dan het resultaat op zich. Ik zie heel veel mensen die willen ontspannen door te lopen, maar dan in een spinnenweb geraken van tijden, ego, prestatie, 'moeten' en schema's. Volgens mij is ontspanning dan ver zoek... Als je dan bloedserieus en met een strak gezicht de wedstrijd loopt, wint en met een even strak gezicht op de foto gaat, dan mist dit volgens mij zijn (gezondheids)doel. In praktijk is dit vaak minder evident. Zo was ik ooit meer ontgoocheld dan een goeie vriend van me die zijn eerste halve triatlon niet uitdeed op enkele loopkilometers na. Hijzelf was heel tevreden. Toptijd in zwemmen en fietsen en voor het lopen zat hij volledig op schema. Het feit dat hij het belangrijker vond naar zijn lichaam te luisteren dan zijn ego de aankomst te gunnen is mij altijd heel bewonderenswaardig bijgebleven. Het vraagt volgens mij op zo'n moment kracht om je ego niet te laten overheersen.

Vorige vrijdag gingen wij supporteren op de gekende Dodentocht voor Tom en Jürgen. Zij organiseren samen met Lara, de dochter van Tom een heleboel acties voor het goede doel van de MUG Heli in het licht van de Warmste Week. Je kan de actie steunen via jacobslara2000.wixsite.com/mugheliforlife. Knap, zoveel initiatief van een jonge dame ! Tom en Jürgen vroegen mij of ik hun shirtsponsor wou zijn waarover ik niet twijfelde en meteen kwam het plan om ook 'logistiek' hulp te bieden. Het volgen van de tocht op zich als buitenstaander is al een hele belevenis. Tom staakt zijn tocht op 90 km. Ondanks de topprestatie schiet ik direct in mijn hoofd van dat het toch écht wel jammer is, of we niet meer konden gedaan hebben, misschien door nog een stuk mee te wandelen, enz. Het lichaam zei duidelijk stop (en de verpleegster van het Rode Kruis kon dit alleen maar bevestigen) én toch schiet ik hier ook met mijn gedachten richting dat ego stukje. Jürgen doet de tocht in zijn eentje uit met steun van een mee wandelende vriend. Het is een emotioneel moment dat Jürgen alleen verder gaat.

Wij staan aan de finish. Ik heb zelden op één dag zoveel volwassenen zien wenen, emoties zien verkroppen. Ikzelf word door zo'n massa evenement ook altijd emotioneel fel geraakt. Mooi moment om de kindjes vanuit de eigen realiteit iets mee te geven rond emoties: 'Nee, Siska, traantjes hoeven niet altijd slecht te zijn. ' De Dodentocht lijkt mij er zo eentje waar je jezelf een 34-tal keer tegenkomt. Wat een proces ! En maakt het dan uit of je tot 90 of 100 km wandelt ? Ik ben overtuigd van niet. Je zou de vraag kunnen stellen: 'Is het beter na 90 kilometer te stoppen en naar je lichaam te luisteren of de eindmeet halen, fysiek helemaal kapot zijn en met de ambulance het parcours moeten verlaten ? '

Zelf geniet ik op dit moment van mijn 'marathonproces'. Ik voel dat het lopen telkens wat vlotter gaat, maar ik hoop dat ik mijn focus kan weghouden van het ego stukje. Bij 'trainingen' hou ik weinig bij, van tempo heb ik weinig benul, enkel wat duur en soms bekijk ik achteraf eens hoe ver ik liep. Zelfs hartslag probeer ik op gevoel aan te voelen. Wanneer ik 'speciale' dieren, momenten, stukjes natuur tegenkom, dan stop ik, dan geniet en bewonder ik. Vooral streef ik naar pijnvrij lopen. Daarbij gebruik ik natuurlijk de eigen technieken uit de Flowrunning, ademhaling of de kracht van onze gedachten.

Mijn doel voor komende weken is blijven lopen met een big smile op mijn gezicht. Dat zal vast wel lukken als ik nog veel nieuwe weggetjes ontdek ;-)
Volgende blog neem ik je mee in mijn loopschema. Ik hoor je denken ' Allé, volgt zij dan toch een schema ?' Volgen is een groot woord en ik kan je er ook al bij vertellen dat het niet zo'n klassiek loopschema is...