Zelfverantwoordelijkheid als poort naar zelfheling

Gisteren kwam ik na de basketmatch van zoonlief terecht in een gesprek waar ik meteen op scherp stond.  Scherp om te luisteren én te voelen wat ik voelde.  Waarom mijn aandacht meteen werd getrokken dat zal je zeker begrijpen.  Het inspireerde mij alvast voor deze blog.   

T. (ter privacy niet de correcte initiaal van de man) is verpleger en werd de vraag gesteld hoe het was in het ziekenhuis AZ Delta. Er werd eerst wat met getallen gecommuniceerd waar ik -toen mijn aandacht nog minder was getrokken- niet meteen mee was waarover het precies ging.  Ik begreep - misschien verkeerdelijk- dat het ging over het aantal patiënten dat vooropgesteld werd te halen.  Na wat opzoekwerk vandaag omvatte het getal 4000 dat ik had onthouden wellicht het aantal werknemers van het ziekenhuis.  
Nu, door mijn anders begrijpen uitte ik dat mijn maag zich omkeerde (zie verder bij de woorden van oma ;-)) en dat ik er kwaadheid bij voel dat patiënten gezien worden als een onderdeel van een businessplan.  Is de bedoeling van een ziekenhuis niet eerder dat er zo weinig mogelijk mensen liggen ? Welke fantastische evolutie zou dat zijn ?  Het blijft even stil.

Begrijp me niet verkeerd.  De kennis in de medische wereld van anatomie en de gevolgen daarvoor in de acute geneeskunde zijn waardevol.  Met een turn-dochter die al het groeischijfje van haar elleboog én een botje aan de zijkant van haar voet brak mocht ik die waarde al dankbaar ondervinden. 

Alleen wordt in de medische wetenschap nog al te vaak genegeerd hoe het lichaam fysiologisch reageert op trauma's, emoties, gedachten,... Dit gaat verder dan de mechanistische kijk zoals bijvoorbeeld : er is artrose te zien op beeldmateriaal, dus daar zal de pijn dan wel van komen.  Wel raar dat als je weet dat artrose start voor bijna iedereen boven de 40-45 dus blijkbaar niet iedereen daar pijnklachten van ondervindt...  

Omdat er bij de gespreksgenoten niet echt raar op mijn uitspraak werd gereageerd, ging het gesprek toch verder die richting uit...

Want het ging nog over dat het voor T. soms allemaal niet meer klopt...  Ik stelde de vraag wat hij daarmee juist bedoelde.   T. benoemde heel concreet : " dat er toch wel vaak chemo en bestraling nog wordt ingezet terwijl dat op zich niets meer zal uitmaken "
L. die ook deelneemt aan ons gesprek vraagt : " Maakt dat dan helemaal niks meer uit naar levensverlenging van die patiënten ? Bijvoorbeeld als ze nog een jaar 'krijgen' dat dat dan twee jaar wordt ? "
"Oei, zegt T. Ik zou eerder praten in maanden, maar neen, eigenlijk totaal niet."
Ik voel de kwaadheid borrelen.  "Dus je bedoelt dat puur omwille van het geldgewin die chemo en bestraling nog wordt gegeven en dit dus niks zal bijdragen aan de levenskwaliteit van de patiënt ? "
" Nee", zegt T., "integendeel."
"Amai", zegt L.

Ik stel T. de vraag of hij daar dan wel blijvend kan mee omgaan.  En haal mijn ervaring aan met een vroegere sportkotvriend van me.  Hij nam echo's af in het 'oude' ziekenhuis van Roeselare en zei altijd dat het door zijn ge-weten ooit 'moest' stoppen. Hij kon het écht niet meer om echo's bij patiënten af te nemen van wie het eigenlijk niet meer nodig was. Maar het werd zelfs soms gewoon benoemd bij de aanvraag van de arts dat het een mooie extra vorm van inkomsten was.  Dit moet ergens tussen 2004 en 2008 geweest zijn.  Toen al...
" Dat begrijp ik", zegt T., " maar nu overheerst nog dat ik het graag doe én het is maar 2 kilometer van waar ik woon."

Waar mijn maag nog eens van omdraaide was toen T. nog zei dat het wel opviel dat als die patiënten dan familie zijn van artsen of personeel dat die chemo en bestraling dan vaak NIET wordt uitgevoerd.  Letterlijk vult T. daarna aan : " als het over Jan met de pet gaat, dan wel..."
T. noemt nog dat hij het wel al gezien heeft dat een patiënt zélf zegt dit niet meer te willen, maar daar moet je sterk voor zijn.
Ik uit dat veel mensen toch écht wel beginnen te doorzien dat 'het' allemaal niet meer klopt.
Het blijft stil...

En daar komt net één van mijn peilers in de praktijk tevoorschijn : zelfverantwoordelijkheid opnemen. Ik vind het een zegen dat mijn cliënten in de praktijk de keuze hebben gemaakt die zelfverantwoordelijkheid op te nemen.  En vaak volgt dat nadat ze al een lange weg in de medische mallemolen hebben afgelegd. Niet met het gewenste resultaat.  
De keuze maken voor zelfverantwoordelijkheid dat betekent dat zij mij niet 'hun dossier' toegooien en verwachten dat ik het oplos.  De manuele methodes, technieken en oefeningen pas ik toe, maar de wijsheid van het lichaam zelf gaat daar mee aan de slag.  Eens je dat leer ont-dekken bij jezelf, ermee oefent, er effectief mee aan de slag gaat, is magie mogelijk.

En daar wringt net het schoentje... Want stel je voor dat we met z'n allen meer zelfverantwoordelijkheid opnemen, weggaan van de angst en paniek voor ziekte of klachten en beginnen ervaren dat er een massa kracht zit in dat zelfhelend vermogen van ons lichaam.  Áls we maar álle laagjes aanpakken.
Daar heeft de medische en farmaceutische industrie natuurlijk geen belang bij.  Mensen die hun 'dossier' uit angst aan een witte jas geven en verlangen dat die het oplost passen veel meer in het businessplan van een ziekenhuis. 

De sleutel tot ware gezondheid ligt in bewustwording hiervan.  En de mindset veranderen van helemaal hulpeloos afhankelijk te zijn van een systeem naar vertrouwen in de kracht van het zelfhelend vermogen van het lichaam vraagt tijd.  Terug connectie maken met je lichaam en de signalen leren begrijpen vraagt tijd.  
Je bent aangeleerd dat symptomen slecht zijn en vooral zo snel mogelijk onderdrukt moeten worden.  In holistische gezondheid zijn symptomen net de manier van het lichaam om onevenwicht om te buigen naar evenwicht.  Vertrouwen dus in het lichaam in plaats van angst.  Je kiest zelf of je dit proces aangaat, maar ziekte of klachten geven vaak ook net een serieuze duw om versneld in dat proces terecht te komen.  

Triggert dit jou om ook op een andere manier naar jouw klachten of pijn te kijken ?
Vraag dan meteen (gratis) de toegang aan tot de videoreeks 5 sleutels voor een pijnvrij leven.
Eens dat bewustzijn is gegroeid werden deze cliënten zich er bewust van :

dat die hernia ook te maken heeft met de grote druk die ze zich oplegde zowel familiaal als professioneel

dat dat oorsuizen en nekklachten rechtstreeks samenhangen met het ervaren van stresspieken

dat die migraine 'wonder-bij-wonder' kan achterwege blijven en rust kan terugkeren na die moeilijke beslissing van uit een relatie te stappen die toxisch was

dat die druk op de borst nooit meer is teruggekomen na veranderen van job

Oma zei ooit...
Het is niet de rug die je pijn doet, maar het gewicht dat je draagt.
Het zijn niet de ogen die je pijn doen, maar het onrecht of wat je moet zien.
Het is niet het hoofd dat pijn doet, het zijn de gedachten die erin zitten.
Het is niet de nek die pijn doet, maar wat je niet uitdrukt of wat je boos zegt.
Het is niet je maag die pijn doet, het is wat je ziel niet verteert.
Het is niet de lever die je pijn doet, het is de woede die je met je meedraagt die je pijn doet. Het is niet je hart dat je pijn doet, maar de afwezigheid van liefde en weet dat LIEFDE het krachtigste medicijn is, mijn liefste ! Bron: vertaald vanuit Semua Orang (Indonesië) 

De bovenstaande voorbeelden zijn vanuit de praktijk en zullen áltijd verschillen van uniek mens tot uniek mens..  Altijd welkom indien jij ook de keuze wil maken om zelfverantwoordelijkheid voor jouw gezondheid op te nemen.