En ? Wat was je marathontijd nu eigenlijk ?
25/10/2019 - 23:01
Eind september liep ik een marathon. In voorgaande blogs kon je lezen hoe ik experimenteerde met drie zaken: nieuwe type loopschoenen, maximum 14 kilometer trainen en (tijdelijk) overschakelen naar vetrijker eten (maximum 50-tal gr koolhydraten/dag). Hieronder mijn wedstrijdverslag...
Ondanks het feit dat ik niet veel toeters en bellen rond mijn marathondeelname had opgehangen voelde het fijn dat toch zoveel mensen meeleefden, me berichtjes stuurden en proficiat wensten dat ik de eindstreep heb gehaald. Jawel !
Opmerkelijk was wél dat heel veel mensen toch de 'ultieme' vraag stelden wat mijn tijd dan wel was. Ik vond het na een maximum afstand van 14 km trainen al een hele prestatie van mijn lichaam om de marathon op de manier te lopen dat ik gedaan heb. Toch betrapte ik mezelf er op dat als de tijd-vraag er kwam ik precies verantwoording aflegde voor mijn tijd. Niets mis met ervaren en aanvaarden dat ik dat ego ook nog altijd heb. Ik passeerde de 21 km aan 2u15. Vroeger liep ik een halve marathon met tijd 1u57. Met de enorm warme omstandigheden was ik met de tijd halfweg de wedstrijd licht euforisch.
Ik liep enkel met een eenvoudig uurwerk en had dus geen enkel benul van tempo en afstand. De kosmos heeft mij daar mooi in geholpen, want tussen km 22 en 29 liep ik een heel eind samen met een heer die me die info ongevraagd meedeelde ;-) De man vertelde dat hij dit keer niet zo goed voorbereid was... Bij zijn vorige marathon had hij zes 'dertigers' gelopen... Ik heb mijn mond wijselijk gehouden over mijn '14km-schema'...
Dankbaar voor het samen lopen en de fijne energie van de man kwam ik terug alleen te lopen rond km 29 en ik dacht aan stoppen. Tot ik érg plots het bord van 30 km kruiste. Ik begreep het niet, want ik dacht dat ik nog veel minder ver zat. Op gevoel lopen komt de 'professionaliteit' blijkbaar niet altijd ten goede... Mijn uurwerk toonde 3u15. Opnieuw vol bewondering voor mezelf. Als ik dit volhoud, dan haal ik 4u30 misschien ? Dat zou ferm zijn. (Dan toch meer ego die meespeelt dan ik toegeef ?) Het was duidelijk: ook al moest ik wandelen, uitdoen zou me zeker lukken. 7 km bleef het lopen goed gaan afgewisseld met wandelend de bevoorrading aannemen en nuttigen. Rekening houdend met mijn tempo, het feit dat er slechts een dertigtal dames meededen en mannen gemiddeld toch sneller zijn dan dames liep ik vanaf km 30 helemaal alleen. Ik vroeg me bij momenten écht af wat het verschil van deze wedstrijd nu maakte in vergelijking met ook alleen met mezelf te lopen op een zelfgekozen moment ? Tegelijkertijd voelde het verre aantal meters al gelopen aan als een zaligheid. Ik werd helemaal vervuld van het fantastische gevoel de wedstrijd effectief te lopen zoals ik me had voorgenomen : focus op techniek, lichaam, ademhaling en lopen om het lopen zelf.
De laatste 5 km waren zwaar. Ik voelde krampen in mijn benen opkomen. De gedachte vanuit mijn ego dat ik de tijd die lang haalbaar leek niet zou halen is uitgebleven. Misschien omdat ik met mijn lichaam aan het lopen was en niet met mijn verstand ? Ik wou tot de finish luisteren naar mijn lichaam. En waarom zou ik voor een 'betere' tijd mijn lichaam geweld aan doen eigenlijk ?
Bij beginnende kramp heb ik de laatste 5 km telkens paar honderd meters gewandeld tot het terug oké voelde. Het gevoel 37 km volledig pijnvrij te kunnen lopen maakte me enorm blij. Ik zag dan ook geen reden om die laatste kilometers over mijn grenzen te gaan. Genietend liep ik met de kindjes over de eindmeet. Het meeste volk zat dan al na te praten, maar dat maakte eigenlijk helemaal niets uit.
Het voelde als een groot cadeau van mijn lichaam om me zo goed over de eindstreep te brengen. 'Je moet luisteren naar je lichaam'. Dat is zó snel gezegd, maar mijn man Mathias vertelde me hoeveel strompelende mensen hij over de finish zag komen. Leeg, overgevend, kapot, ... Dwingt het ego gericht op tijd en prestatie je dan om over die grenzen te gaan vraag ik me af ? Ik stel met de vraag of iemand die bij het lopen van een marathon niet naar zijn lichaam luistert dat ook niet doet tijdens het 'gewone' leven ? Dat kan toch de bedoeling niet zijn ?
Waar ik vooral dankbaar voor ben
- Met mijn nieuw type loopschoenen werden mijn kuiten en enkels serieus uitgedaagd zélf meer (spierwerk) te doen in plaats van te rekenen op de extra ondersteuning van de schoen. In de voorbereiding had ik veel pijntjes hieromtrent en twijfelde door pijn aan de voet zelfs aan deelname de zondag. Ze brachten me toch 37 km pijnvrij verder.
- De manier waarop ik de marathon heb gelopen: genietend, in blijdschap, helemaal in mijn gevoel en luisterend naar mijn lichaam
- Het vertrouwen in mijn lichaam die terug gegroeid is gekoppeld aan de kracht van mijn mentaal stuk. De rebel in mij vindt het heerlijk om overtuigingen als ' Je kan toch geen marathon (uit)lopen als je nooit een 'dertiger' hebt gelopen ?' te doorbreken.
- Het feit dat ik sinds de start van mijn 'projectje' geen (hormonale) migraine meer heb gehad. Ik meen dat het te maken heeft met het vetrijker (en suikerarmer) eten.
- De onvoorwaardelijke steun in alles wat ik doe en waar ik voor kies van mijn man en het enthousiasme van mijn kindjes.
Ik kreeg meteen de vraag of ik nu de smaak te pakken had. 'De smaak' had ik al te pakken in de voorbereiding. Want het was niet omdat ik 'maar' maximum 14 kilometer na elkaar liep, dat ik geen weektotaal aan kilometers had van tussen de 35 en 40 kilometers. De goesting nu om snel opnieuw ergens voor een volgende marathon in te schrijven is er niet. Na een week rust vond ik het zalig om (vanaf nu zelfs volledig zónder uurwerk :-p) gewoon terug te lopen omwille van het lopen. Nieuwe wegjes, beestjes spotten, natuur ruiken, voelen, ervaren, ontspannen door inspannen en vooral in mijn lijf kruipen in plaats van in mijn hoofd.
En oh ja, voor wie het dan toch écht wil weten, mijn tijd was 4u50 of toch iets in die buurt ;-) denk ik.